Roboty atakują

 

    Wszystkie dźwięki umilkły, a krajobraz zrobił się czarny. Laura dalej nie mogła się ruszyć. Denerwowało ją to.

- Niedługo będziesz musiała wybrać - usłyszała.

    Laura spojrzała w miejsce, z którego, wydawało jej się, że dochodził odgłos, ale zobaczyła tam tylko ciemność.

- Niezależnie, co wybierzesz, będziesz musiała zapłacić.

- Kim jesteś? Za co mam zapłacić? - zapytała zaniepokojona.

Wtedy usłyszała kolejne dziwne dźwięki. Zgrzytanie? Może skrzypienie nienaoliwionego sprzętu?

- Obawiam się, że nigdy nie poznasz mojego prawdziwego oblicza.

Laurze zdawało się, że coś się do niej zbliża. Chciała się wycofać, ale napotkała ścianę za plecami.

- Przede mną nie ma ucieczki. Ja daję władzę. Ja jestem postrachem wszystkich planet. To ja was tworzę i to ja mogę was zniszczyć.

W pomieszczeniu zdawało się rozjaśniać. Laura ujrzała przed sobą wychudzonego człowieka. Oczy miał zasłonięte czarną opaską.

- Co zrobiłeś z moją bliźniaczką? - ryknęła.

    Nagle na bose stopy Laury spadła kropla. Czy to deszcz? Nie, to coś gęstszego. Czy to olej? Spojrzała w górę. Zobaczyła wielkie maszyny. Były w różnych kształtach i kolorach.

- Próbujesz mnie przestraszyć? - zapytała dziewczyna.

- Ja nie muszę - odpowiedział mężczyzna. - Moje dzieci zrobią to za mnie.

 Wszystkie roboty na górze zaczęły się poruszać. Niektóre były tak zniszczone, że musiały się czołgać. Laura mogła zobaczyć ich przewody wysokiego i niskiego napięcia wystające z chromowanych odwłoków. Jeden zniszczył się tak mocno, że przypominał miskę ryżu. Mimo to, zeskakiwały po kolei z sufitu i otaczały dziewczynę. Laura przyciskała się coraz mocniej do ściany, aż w końcu roboty zatrzymały się i odezwał się nieznajomy:

- Mam nadzieję, że teraz będziesz współpracować, koleżanko. Widzisz, bardzo nie lubię, kiedy ktoś podróżuje w czasie bez mojej zgody. A ty to zrobiłaś.

- Nie wiem jak to się stało, przysięgam! - broniła się Laura. - Bardzo chciałam zobaczyć przeszłość, tylko tyle!

- Nie wiesz jak to się stało? Naprawdę? Chcesz mi powiedzieć, że nie wiedziałaś, że miałaś dar?

Dla Laury wszystko stało się nagle jasne. Tajemniczy naukowiec w czarnej opasce! Najniebezpieczniejszy z obserwatorów. To on nadzorował hiperprzestrzeń, zanim stracił wzrok i zszedł na drogę zła.

- Pragnęłam poznać nienowoczesnych ludzi, czy to zbyt wiele? Nie miałam zamiaru korzystać z żadnego daru.

- Jesteś naiwna, dziecko, ale to jeszcze nie jest twój największy grzech. Pakuj bagaże, wracasz do domu.

- Nie, proszę! Nie odsyłaj mnie tam! - zaprotestowała Laura. Chciała zobaczyć cały świat z przeszłości.

Tajemniczy naukowiec wyglądał na coraz bardziej poirytowanego.

- Zgoda - wysyczał do niej. - Możesz zostać w przeszłości, ale twoja bliźniaczka musi zginąć. Będzie długo cierpieć i przeklnie twoje imię, zanim wyzionie ducha. A jeśli wrócisz do domu, nigdy nie zaznasz szczęścia. Zawsze będziesz tęsknić za starym światem, którego nigdy nie było ci dane poznać. Wybieraj.

Po czym podszedł do niej ze strzykawką.