Mrucząca bestia

       Bruno zaczął uciekać przed zielonooką bestią, wołając o pomoc. Czuł gorący, śmierdzący oddech maszkary na karku. Przyspieszył bieg, potykając się co chwilę o własne nogi. Był przerażony i targał nim strach, powoli zaczynał żałować swojego pirackiego życia.  Upadł. Wstał szybko, pot spływał mu po twarzy. Po kilku minutach ucieczki uświadomił sobie, że zgubił się w labiryncie korytarzy i zrozumiał, iż nic go już nie goni. Pomoc nie była już potrzebna.

     Rozejrzał się dookoła i postanowił szukać znaków, które zwiodły go w tę część piramidy. Omiótł  ściany wzrokiem i spróbował odczytać hieroglify. Bez powodzenia. Wspaniałe znaki i obrazki zdobiły masywne ściany. Wstrzymał na chwilę oddech z podziwu i obserwował ten niecodzienny dla pirata widok. Czuł pewien rodzaj szczęścia z bycia poza wodą... wtem w oddali usłyszał gardłowe mruknięcie bestii. Najwyraźniej szukała swojej ofiary. 

Bruno szybko wskoczył za róg i znalazł się w ogromnej komnacie, pełnej sarkofagów. Niektóre z nich były otwarte i wydobywał się z nich smród stęchlizny. Pirat zatkał nos ręką i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu. Po chwili zauważył, że na sarkofagach zapisane były imiona wszystkich, którzy byli tam pochowani.

     Usłyszał za sobą ciche skrzypnięcie, powoli odwrócił się, a tuż za nim stała mumia. Jakby tajemniczy budzik zbudził ją z wiecznego snu. Bruno wystraszył się okropnie, jednak nie dał po sobie nic poznać. Wyciągnął szablę i dał powolny znak mumii, aby się wycofała, lecz mumia stała niewzruszona. 

     Od strony wejścia do komnaty dobiegł go ten sam przerażający warkot zielonookiego potwora, w świetle pochodni umieszczonej na ścianie obok wejścia, ukazało się stworzenie, przed którym uciekał. A był to jedynie zmumifikowany kociak, który charczał i prychał na zmianę. Kot owinięty gdzieniegdzie bandażami, nastroszył sierść i wygiął się pod dziwnym kątem, po czym wypluł obślinioną kulkę futra. Bruno był lekko zniesmaczony tym widokiem.

     Mumia nagle padła na kolana i zaczęła składać pokłony kotu, było to nadzwyczaj przedziwne widowisko dla pirata, który zaczął dyskretnie wycofywać  się z komnaty. Kilka kolejnych minut błądził po piramidzie w poszukiwaniu wyjścia, kiedy wreszcie udało mu się opuścić labirynt korytarzy, postanowił szybko wrócić na swój statek. Może i nie zdobył skarbu, po który tu przybył, ale nie chciał już bardziej narażać swojego życia w piramidzie.

     Przeskoczył burtę, wciągnął kotwicę i chwycił za ster. Roześmiał się na głos. Jednak fale i słony wiatr sprawiały mu ogromną radość. Jak mógł pomyśleć, że jest inaczej? Żagle załopotały na wietrze. Zajęty manewrowaniem statkiem, Bruno nie dostrzegł szarego, mruczącego cienia, znikającego pod pokładem.             

cdn